Il y a une certaine forme de non-reconnaissance due à la focalisation de la presse sur certains groupes plus visibles souvent initiés par des gens du spectacle qui font ce travail depuis des années et savent comment s'organise le spectaculaire. A côté de cela, il y a des ateliers avec une population qui change tout le temps, avec toutes les difficultés sociales, avec des enfants qui ne sont pas acquis d'office au processus créatif ou d'expression libre, où la démarche est finalement beaucoup plus importante et fondamentale. Ils arrivent à produire artistiquement de petites choses visuelles, qui sont en soi de petits miracles.  Mais le public voit  plus un char gigantesque avec des confettis qu'un petit groupe d'enfants grimés. Ce qu'ils font là, c'est six mois de travail intensif, le mercredi après-midi. 
C'est insoupçonnable ce qu'il y a derrière pour qu'ils soient là. Les animateurs souffrent parce qu'ils ont l'impression de ne pas être reconnus dans ce travail. Ils auraient besoin d'une aide artistique plus importante.

Je trouve que c'est incroyable d'arriver à produire la Parade dans des circonstances souvent pitoyables. 
Plusieurs fois, j'étais sur le cul (!):  arriver en hiver dans un atelier et il fait froid, il est sept heures du soir, il n'y a pas de chauffage, ils arrivent à réunir 15 gamins qui viennent répéter avec des gros pulls ! Il y a une énergie incroyable qui mobilise les gens et ça va des gamins aux adultes. Ce soir-là, il y avait une tempête et tu vois dix personnes qui viennent faire du djembe. Ils viennent faire de la percussion dans une salle de la Maison de quartier complètement pourrie ! C'est magnifique ce qui anime les gens. On voit aussi où les pouvoirs publics orientent leurs priorités. Ce n'est pas vers eux , quoi ! Or je pense que là sont des éléments d'apaisement social. Il existe une véritable demande.

Voor de begeleiders van ateliers bestaat er een zekere vorm van niet-erkenning omdat de pers de neiging heeft te focussen op een klein aantal opvallende groepen, getrokken door professionele mensen die perfect weten hoe je een spektakel organiseert en verkoopt. Bovendien kennen veel ateliers een groot verloop onder de deelnemers, door de hele waaier van sociale problemen of omdat de kinderen die niet echt gewonnen zijn voor het creatieve proces of de vrije expressie. Daar is dus de aanpak zelf belangrijker en fundamenteler dan het resultaat. Als ze er al in slagen op een artistieke manier tot visuele resultaten te komen, is dat eigenlijk al een klein mirakel. Maar voor het publiek valt een gigantische wagen met confetti natuurlijk meer op dan een groep geschminkte kinderen. En toch is zo'n groep ook het resultaat van een half jaar intensief werken op woensdagnamiddag. Je kan je niet voorstellen wat het allemaal vergt om er op het einde toch maar bij te zijn. En de begeleiders zijn gefrustreerd omdat ze het gevoel hebben niet gewaardeerd te worden voor al het werk dat ze verzetten. Ze zouden meer artistieke ondersteuning kunnen gebruiken.

Het lijkt mij nog altijd ongelooflijk dat de Parade er daadwerkelijk gekomen is, gezien de soms belabberde omstandigheden. Soms bezocht ik 's winters om zeven uur 's avonds een atelier zonder verwarming... Dan komen daar vijftien kinderen met dikke truien hun nummer inoefenen! Je moet het maar doen... Er gaat een enorme mobiliserende energie van uit, niet alleen bij kinderen, maar ook bij volwassenen. Op een avond onweerde het, maar tien mensen waren present, mét hun djembe, om te repeteren in het vochtige en beschimmelde zaaltje van het buurthuis. Het was vaak prachtig om zien hoe enthousiast mensen kunnen zijn. Het is nu ook duidelijk waar de overheid haar prioriteiten legt. Zeker niet bij dit soort dingen, dus! Ik ben er nochtans van overtuigd dat wat we doen heel waardevol is om de verzuring tegen te gaan en iets te doen aan de samenlevingsproblemen. De vraag is groot, in elk geval.